ถึงอย่างไร ประเทศไทยก็ดีกว่าในสายตา มีทุกอย่างพร้อมสรรพ
ผมเองก็ไม่ได้มีเงินทองมากมาย แต่อาศัยที่มีคนเชิญ–ชวนไปหลายประเทศ ทั้งเอเชียไล่ไปตั้งแต่ประเทศเพื่อนบ้านอย่าง สปป.ลาว กัมพูชา เวียดนาม มาเลเซีย สิงคโปร์เวียดนาม สิงคโปร์ ไต้หวัน จีน อินเดีย เนปาล ศรีลังกา ทั้งยุโรปอย่างอิตาลี ออสเตรียสวีเดน เดนมาร์ก เยอรมนี หรือจะเป็นสหรัฐอเมริกาที่ต้องเดินทางไปอีกซีกโลก ก็ได้ไปเยือนมา
– ประเทศเหล่านี้มีคนไทยอยู่จำนวนมาก เช่นย่านวิหารเซ็นต์สเตฟานส์ กลางกรุงเวียนนาของออสเตรีย ก็เจอคนไทยที่ไปเป็นศิลปินโดยใช้ปากแทนมือจับพู่กันวาดภาพเขาจากไทยไปหลายสิบปี บ่นคิดถึงบ้านมาก หาโอกาสกลับประเทศเพราะที่นั่นอากาศหนาว อาหารการกินก็ลำบาก ถึงจะมีอาหารไทยแต่ก็แพงมาก แถมรสชาติยังเพี้ยนไปหรือจะเป็นที่เดนมาร์ก มีคนหนึ่งเกษียณแล้ว ก็ผันตัวเองไปเป็นพนักงานขับรถที่ซื้อไว้เอง ทั้งสองคนบอกเป็นเสียงเดียวกัน “คิดถึงประเทศไทยมาก”
– ส่วนคนที่เจอในไต้หวัน ค่อนข้างต่างจากสองคนแรกที่เล่ามา – เขา/เธอไปแต่งงานกับคนไต้หวัน แต่ยังได้กินลาบเลือด(แก้มสุรา)เกือบทุกวัน เพราะห้างสรรพสินค้าที่นั่นมีเจ้าของเป็นคนไทย จึงมีอาหารไทยทุกชนิด
– เหมือนกันอย่างเดียว เป็นโรคคิดถึงบ้าน หรือที่เรียกว่าโฮมซิก เหมือนกัน
– หรืออีกคน – ชาวพม่าที่มักจะฝากเงินกับคนไทยมาให้ญาติสนิทในประเทศไทย เพราะเห็นว่า ประเทศไทยยังมั่นคง เสถียรภาพยังดีเยี่ยม
– นี่ผ่านมา เกือบ 10 ปีแล้ว ไม่รู้ว่าเขาเหล่านั้นจะได้กลับบ้านให้หายคิดถึงกันหรือยัง
